فیلمی که نظر دانشمندان را در مورد طراحی توالت‌ها تغییر داده است!

دانشمندان با استفاده از لیزرهای قوی برای آشکار کردن چیزهایی که معمولا نمی‌توانیم ببینیم، نشان داده‌اند که پس از هر بار استفاده از سیفون توالت چگونه آب بیرون می‌پاشد.

به گزارش ایسنا و به نقل از بیزینس اینسایدر، دانشمندان مدتی است می‌دانند که قطرات ریز و نامرئی آب، پس از هر بار استفاده از سیفون توالت خارج می‌شوند اما این نخستین باری است که دانشمندان این اتفاق را در لحظه با لیزر نشان می‌دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ویدئویی که دانشمندان از این آزمایش منتشر کرده‌اند، نشان می‌دهد که قطرات به رنگ سبز می‌درخشند و لیزر از آنها ساطع می‌شود. ابری از قطرات کوچک‌تر به نام «آئروسل» (Aerosols)، بیشتر در هوا شناور می‌شود و آب توالت را به سراسر آزمایشگاه می‌برد.

یک نمای کنار هم از این ماجرا نشان می‌دهد که این قطرات آب با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیستند.

«جان کریمالدی»(John Crimaldi)، استاد مهندسی «دانشگاه کلرادو»(University of Colorado)، در مصاحبه با بیزینس اینسایدر گفت: نخستین باری که این آزمایش را انجام دادیم، شگفت‌زده شدیم. گروه هیچ ایده و دلیلی نداشت که انتظار چنین چیزی را داشته باشد.

«جاشوا سانتارپیا»(Joshua Santarpia)، میکروبیولوژیست «مرکز پزشکی دانشگاه نبراسکا»(UNMC)، در یک ایمیل به بیزینس اینسایدر گفت: ممکن است این شکل پاشیده شدن قطرات، میکروب‌ها را به اطراف منتقل کند.

مشکل اینجاست که دانشمندان نمی‌دانند انتقال میکروب در این موارد چگونه صورت می‌گیرد. سانترپیا که انتقال بیماری توسط آئروسل‌ها را مطالعه می‌کند، ادامه داد: در واقع نشان دادن نحوه انتقال، در بیشتر موارد بسیار دشوار است.

با وجود ارائه شدن این نتایج، در حال حاضر دلیلی برای نگرانی بی‌مورد وجود ندارد زیرا مردم بدون اینکه همیشه بیمار شوند، به دستشویی می‌روند. دانشمندان باور دارند که توالت‌ها می‌توانند در برخی از موارد در شیوع‌ بیماری دخیل باشند اما شواهد به طور قطعی نشان نمی‌دهند که پاشیده شدن آب توالت در هوا باعث بیمار شدن کسی شده باشد.

تا زمانی که به این پرسش پاسخ داده نشود، مراحل ساده‌ای وجود دارند که نه تنها شما را از هر پیشامد بد احتمالی محافظت می‌کنند، بلکه می‌تواند روش مورد استفاده شما در دستشویی را بهبود ببخشند.

اگر روی توالت درپوش وجود دارد، آن را ببندید. سانتارپیا و کریمالدی گفتند که این کار، میزان افزایش ارتفاع و پخش شدن قطرات بزرگتر را محدود می‌کند. یک مزیت دیگر این است که می‌تواند انتشار هر گونه بو را محدود کند.

سانتارپیا گفت: پوشیدن ماسک در دستشویی عمومی نیز به دلایل گوناگون توصیه می‌شود. دستشویی‌های عمومی می‌توانند فضاهای محدودی با میزان بسیار متغیری از تهویه باشند. بنابراین، پوشاندن صورت در برابر انتقال آئروسل از انسان به انسان که بیشتر در اتاق‌های کوچک و با تهویه ضعیف و همچنین در اثر تماس داشتن با ذرات عفونی ناشی از کشیدن سیفون توالت در هوا رخ می‌دهند، می‌تواند از انسان محافظت ‌کند.

کریمالدی امیدوار است که پژوهش او به دوباره فکر کردن در مورد طراحی توالت‌ها، تهویه و عفونت‌زدایی بیانجامد. طراحی توالت‌ها در طول دهه‌های گذشته، برای کاربردهای خاصی مانند استفاده در فضا، هواپیما یا مناطقی که آب جاری در آنها وجود ندارد، تغییر چندانی نکرده است.

ویدئوی منتشرشده در این پژوهش می‌تواند آگاهی عمومی را در مورد این مشکل افزایش دهد تا آن را بیشتر جدی بگیرند. برای مثال، بسیاری از ساختمان‌های عمومی آمریکا، درپوشی روی توالت‌های خود ندارند.

کریمالدی گفت: این پژوهش، نظر من را در مورد توالت‌ها به طور اساسی تغییر داده است و من در حال حاضر به آنها مشکوک هستم. من می‌توانم در ذهن خود، ابرهای آئروسل را ببینم که همه اتاق را پر کرده‌اند.

این پژوهش، در مجله «Scientific Reports» به چاپ رسید.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: توالت شست و شو ليزر هفته پژوهش و فناوری 1401 ناسا پارك علم و فناوري توالت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۲۳۶۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سیاره مشتری ممکن است عامل وجود ماه زمین باشد

در اوایل شکل‌گیری منظومه شمسی، زمانی بین ۶۰ تا ۱۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید، ظاهرا رویدادی موسوم به ناپایداری سیاره‌های بزرگ به هرج و مرج در میان سیاره‌ها منجر و موجب شد تا غول‌های گازی جابه‌جا و در مدارهای فعلی خود ساکن شدند.

به گزارش زومیت، دانشمندان معتقدند سیاره‌های مهاجر به‌ویژه سیاره مشتری احتمالا با از بین بردن ثبات مداری پیش‌سیاره‌ای در ابعاد مریخ موسوم به تیا، زمینه‌ساز شکل‌گیری ماه شده‌اند. این ناپایداری عامل برخورد تیا با زمین بوده است. در نتیجه‌ی این برخورد قطعاتی از زمین به داخل فضا پرتاب شدند و به مرور ماه را تشکیل دادند.

به لطف پژوهش‌های مرتبط با ترکیب و موقعیت انواع مختلف سیارک‌ها و دنباله‌دارها، دانشمندان می‌دانند که رویداد فاجعه‌بار یادشده در اوایل تاریخ منظومه شمسی رخ داده است. با این‌حال هنوز معماهای زیادی درباره‌ی این دوره وجود دارد.

بر اساس نظریه ناپایداری سیاره بزرگ، سیاره‌های غول‌پیکر مثل مشتری در اوایل حیات منظومه شمسی جابه‌جا شدند.

برای مثال دانشمندان می‌دانند اجرام امروزی منظومه‌ی شمسی به‌ویژه زمین، از دیسک گاز و غبار اطراف خورشید شکل گرفته‌اند. با این‌حال، برخی از این مواد مثل سیارک‌ها و دنباله‌دارها از مواد داخل دیسک تشکیل نشده‌‌‌اند. در عوض شکل‌گیری این اجرام در فاصله‌ی نزدیک به خورشید قابل درک‌تر است. اگر مشتری و دیگر سیاره‌های غول‌پیکر از محل شکل‌گیری خود مهاجرت کرده باشند، احتمالا سیارک‌ها و دنباله‌دارها هم قادر به این کار بوده‌اند.

در منظومه‌ی شمسی جوان، چهار سیاره غول گازی یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در فاصله‌ی نزدیکی نسبت به یکدیگر قرار داشتند. به‌مرورزمان، برهم‌کنش‌های گرانشی با خرده‌سیاره‌های آن‌سوی نپتون باعث شد زحل، اورانوس و نپتون به سمت بیرون مهاجرت کنند، در حالی که مشتری به سمت داخل حرکت کرد و به‌این‌ترتیب به ناپایداری اجرام بخش داخلی منظومه‌ی شمسی منجر شد. به گفته‌ی کریسا اودلیدو، دانشمند سیاره‌ای دانشگاه لستر:

فرضیه‌ی ناپایداری مداری امروزه به خوبی در جامعه‌ی سیاره‌ای پذیرفته شده است، با این‌حال زمان رخ دادن این ناپایداری هنوز موضوع بحث است.

دانشمندان نظریه‌ی ناپایداری را «مدل نیس» می‌نامند. نام این مدل برگرفته از نام شهر میزبان رصدخانه‌ی کوت دازور در فرانسه است که برای اولین بار این فرضیه در آنجا مطرح شد. در ابتدا دانشمندان تصور می‌کردند این ناپایداری بین ۵۰۰ میلیون تا ۸۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید رخ داد. در صورتی که این فرضیه حقیقت داشته باشد، همزمان با رویدادی موسوم به بمباران سنگین پسین است که طی آن سیاره‌های داخلی منظومه‌ی شمسی هدف بمباران دنباله‌دارهایی بودند که به لطف مهاجرت غول‌های گازی از مدار خود منحرف شده بودند.

با این‌حال شواهدی خلاف بمباران سنگین پسین وجود دارند و به باور دانشمندان ناپایداری حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از شکل‌گیری منظومه شمسی رخ داد؛ یعنی زمانی که مشتری می‌توانست سیارک‌های تروجانش را در نقاط لاگرانژی L4 و L5 خود تصاحب کند. کوین والش از مؤسسه‌ی پژوهشی بولدر کلرادو می‌گوید:

به نظر می‌رسد این توافق وجود دارد که ناپایداری مشابه مدل نیس کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از شکل‌گیری منظومه‌ی شمسی رخ داده است، اما نظریه‌های متفاوتی در حال ظهور هستند. بر اساس یک نظریه، ناپایداری ممکن است به‌سرعت و تنها در فاصله‌ی چهار میلیون سال از شکل‌گیری منظومه شمسی رخ داده باشد. گروهی دیگر بر این باورند که دیرتر و حدود ۶۰ میلیون سال بعد رخ داده است. آودلیدو به کمک والش و دیگر دانشمندان سیاره‌ای به دنبال پاسخ این معما هستند.

پژوهشگرها بر نوعی شهاب‌سنگ به نام EL کندریت انستاتیت تمرکز کردند که دارای فراوانی اندک آهن است و از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی شباهت زیادی به مواد تشکیل‌دهنده‌ی زمین دارد. آن‌ها با بررسی این شهاب‌سنگ می‌توانند بگویند زمین و کندریت‌های EL احتمالا از بخش یکسانی از دیسک شکل‌گیری ستاره‌ای سرچشمه گرفته‌اند.

با این‌حال بدنه‌ی میزبان کندریت EL دیگر نزدیک به زمین نیست. در واقع بر اساس رصدهای نجومی تلسکوپ‌های زمینی، این شهاب‌سنگ‌ها به خانواده‌ی سیارک‌های آتور تعلق دارند که در فاصله‌ی بسیار دوردست در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارد. خانواده‌ی آتور و کندریت‌های EL زمانی بخشی از یک سیارک بزرگ بودند که در برخورد نزدیک به سه میلیارد سال پیش قطعه قطعه شدند. این رویداد ربطی به ناپایداری بزرگ ندارد.

با این حال قطعا قرار گرفتن جد خانواده‌ی آتور در کمربند سیارکی، دلیل داشته است. به باور دانشمندان این عامل همان آشوبی است که به سرگردانی مشتری انجامید؛ بنابراین کندریت‌های EL زمان‌سنج‌های خوبی برای این رویداد به شمار می‌روند، زیرا سابقه‌ی شفافی از اتفاقات را در خود دارند.

در اوایل حیات منظومه شمسی، جرمی موسوم به تیا با زمین برخورد کرد.

پژوهشگرها با استفاده از شبیه‌سازی‌های متغیر، سناریوهای متعددی را برای مهاجرت سیاره‌ی مشتری مدلسازی کردند. آن‌ها در نهایت به این نتیجه رسیدند که سیاره‌ی مشتری حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی باعث قرار گرفتن جرم میزبان آتور در کمربند سیارکی شد. حالا دانشمندان می‌توانند بگویند ناپایداری بزرگ بین ۶۰ میلیون تا ۱۰۰ میلیون سال رخ داده است. بر اساس توضیحات والش:

آدولیدو متوجه شد مدل نیس که بر اساس آن مدار سیاره‌های غول‌پیکری در بازه‌ای ۱۰ تا ۲۰ میلیون ساله در هم می‌ریزند، بهترین و شاید تنها زمان ارسال سیارک‌ها به منطقه‌ی خانواده‌ی سیارکی آتور بوده است.

از سویی، برخورد بین زمین و تیا که به شکل‌گیری ماه انجامید در همین زمان رخ داده است. به گفته‌ی آودلیدو:

می‌دانیم برخورد بزرگی بین پیش‌سیاره زمین و تیا رخ داده است که دارای ترکیب بسیار مشابه بوده‌اند. تخمین‌های سنی موجود، حاصل نمونه‌های دریافتی از ماه هستند. درحالی‌که دیگر همکاران نشان می‌دهند این برخورد نتیجه‌ی ناپایداری سیاره‌های بزرگ بوده است.

البته راهی برای اثبات دقیق ادعای فوق وجود ندارد زیرا وقتی بحث ۴٫۵ میلیارد سال پیش به میان می‌آید، اثبات یک نظریه کار دشواری خواهد بود. با این‌حال پژوهشگرها بر این مسئله توافق دارند که برخورد تشکیل دهنده‌ی ماه زمین همزمان با ناپایداری سیاره‌ غول‌پیکر رخ داده است. به نوشته آودلیدو:

پژوهش ما این رویدادها را در یک بازه‌ی زمانی منسجم قرار می‌دهد. با اینکه رسیدن به اثباتی جامع برای تأثیر مشتری بر شکل‌گیری ماه زمین ممکن نیست، شواهد کاملا بیانگر هستند.

بنابراین دفعه‌ی بعد که به چهره‌ی نقره‌ای ماه در آسمان شب نگاه می‌کنید، بدانید که ماه زمین میراث شرایط آغازین منظومه شمسی است؛ یعنی زمانی که پای مشتری در میان بود.

یافته‌های پژوهش ۱۶ آوریل در مجله‌ی ساینس منتشر شد.

کانال عصر ایران در تلگرام